21 grudnia 2018

   
 Złakniona ciemnej sali i dużego ekranu wybrałam się wczoraj do kina Agrafka. Małe, studyjne, klimatyczne – takie lubię. Na miejscu okazało się, że klimat tego akurat seansu będę tworzyć samopas, bo byłam jedyną osobą na całej sali. Poinformowałam o tym radośnie współmałżonka, a on śmiał się, że pewnie zostałam uznana przez pracowników kina za wrzoda, bo mogli zamknąć i iść do domu. I że jak usnę to nikt mnie nie obudzi. Film się zaczął, a po dziesięciu minutach na salę wparowała spóźniona parka, która w pustej sali wybrała miejsca dwa fotele ode mnie. Oglądałam sobie, a oni prowadzili nieustanną konwersację. Tak bardzo mi to nie przeszkadzało, skupiłam się na obrazie. Ale kiedy w pewnym momencie hałas na ekranie ustąpił miejsca nagłej ciszy, usłyszałam jak chłopak autentycznie krzyczy do dziewczyny – w końcu przed sekundą było głośno i nie mogli normalnie porozmawiać. Wtedy pomyślałam: „Hmmm…”, ale jeszcze nic nie powiedziałam. Po kolejnych dziesięciu minutach trajkotania wyszłam z siebie już na tyle, żeby zwrócić się do nich: ” Słuchajcie, skoro cały czas rozmawiacie i przeszkadzacie mi oglądać, to dlaczego nie przesiądziecie się dalej? Będę miała lepsze warunki do oglądania”. Dopiero to podziałało, bo nie zmienili miejsc, ale przynajmniej przestali kłapać. Na koniec jeszcze chłopak rzucił w moją stronę „Dobranoc”, na które rzecz jasna grzecznie odpowiedziałam. Ale z początkowej obietnicy ekskluzywnego seansu dla jednej osoby dostałam od losu nieustającą konwersację mało empatycznej młódzi. A jeszcze wyłowiłam zdanie: „I taki film dostał nagrodę??”.
I tak się cieszę z seansu, a jeszcze bardziej z nadchodzącego urlopu. Póki to nastapi, wpadajcie jeszcze dziś na popas. Oto co przygotowaliśmy:
– harira, czyli marokańska aromatyczna zupa z soczewicy i ciecierzycy
– makaron tagliatelle z pesto, pomidorami i serem grana padano
– tarta z brokułami, wędzonym łososiem i suszonymi pomidorami
– ciasto drożdżowe z jabłkami, kruszonką i orzechami nerkowca.