Wszyscy tworzymy swoj własny język do nazywania świata. Głównie własnego lokalnego świata, bo w takim na codzień zdecydowana większość z nas egzystuje. Nasz i Wasz bufetowy świat pełen jest nowych wyrazów, skrótowców i rozmaitych tworów leksykalnych, którymi opisujemy sobie tę mogilską rzeczywistość i nazywamy swoje ulubione dania. Wczoraj na przykład jeden klientó, przyszedłszy z małżonką do nas na randkę (a jak!), wahał się między głównym lanczowym a rubenem. Żona postawiła na rubena, a pan rzucił nonszalancko: "A ja sobie zapodam tego czilaka". Wzbudził tym moją wielką wesołość – nie dość że mamy nową nazwę na chili con pavo (które samo w sobie aż się prosi o różne, związane z "paviem" interpretacje), to jeszcze ta nazwa brzmi jak coś fajnego, czilującego, luzującego – jedni pomyślą w tym momencie o pomoście na Mazurach, inni o solidnym blancie, a jeszcze inni o ulubionym serialu na kanapie. W każdym razie czilak jest i pozostanie. A od czilaka niedaleko pada biedak. Biedak, czyli toskańska zupa pomidorowa, nazwana tak przez kogoś z wesołej brygady z wydziału skarbowego UMK. Notabene – toskańskiej nie robiłam już tak dawno, że w przyszłym tygodniu na bank "zapodam biedaka". Z oczywistych oczywistości, czyli skrótowców, jest rzecz jasna kesa, czyli quesadillas i foka, czyli wiadomo co. My wewnętrznie używamy jeszcze skrótu "bakła" i "aglio". I jeszcze kilku innych, ale mam w tym momencie jakieś zaćmienie umysłowe, poza tym dzwonią telefony, grillują się rubeny – niechybnie znak to, że literackie próby muszą ulec skróceniu. Dzisiejszy lancz jest za to ciutkę dłuższy – o czilaka, bo zostało go jeszcze trochę. Tu całość:
– krem z cukinii z grzankami
– cannelloni nadziewane szpinakiem, ricottą i gorgonzolą, zapiekane w sosie rosè z pomidorów z oliwą, bazylią i śmietanką
– chili con pavo – z indykiem, fasolą, kukurydzą i ryżem
– tarta z dynią, pomidorkami, fetą, czarnuszką i słonecznikiem
– ciasto drożdżowe z rabarbarem, truskawkami i kruszonką.