Jak widzicie na załączonej fotografii (po dwóch dniach w końcu jest deser!), dwudniowy strajk w naszych kadrach dobiegł szczęśliwie końca. Bardzo dobrze się stało dla strajkującego pracownika, bo tak między nami, dogadana już byłam z MON, ze w razie dalszego utrudniania działalności przez mojego małżonka, przyślą tu paru mundurowych w celu pacyfikacji. Ma chłop szczęście. A jako że negocjował twardo, musiałam pójść na pewne ustępstwa. Nie są mi one na rękę, bo jak wiecie, w naszym kraju przedsiębiorcom rzuca się kłody pod nogi, okłada daninami, zabiera krwawicę. Niestety, musiałam ulec w pewnych kwestiach. Zbuntowany małżonek wynegocjował sobie jedną pięciominutową przerwę w trakcie pracy, prawo do darmowej wody z kranu i jednej małej kawy dziennie (bez mleka – tu byłam nieugięta). Czasem będzie też mógł rozłożyć sobie karimatę na zapleczu, ale to tylko wtedy, kiedy przyjdzie do pracy z czterdziestostopniową gorączką. Nie jestem zadowolona z negocjacji i uważam, że i on i państwo łupią mnie bezczelnie w biały dzień. No ale co robić – jako sól tej ziemi, niosę swój krzyż z podniesionym czołem.
Dzięki wypracowanym ustępstwom, dziś wszystko działa bez zarzutu i mamy dla Was pełen komplet. Składają się na niego:
- florencka zupa z fasoli z jarmużem
- krem z selera z prażonymi orzechami włoskimi
- perski kurczak ze śliwkami, bulgurem i miętą
- chili con carne z wołowiny, fasoli i papryki, podawane z grillowaną tortillą, kolendrą i kwaśną śmietaną
- tarta z cukinią, oliwkami liguryjskimi i serem grana padano
- czekoladowe brownie z sosem karmelowym.