Jakoś w okolicach wakacji przestałam zupełnie śledzić doniesienia z frontu wschodniego. Nie żeby sprawa niepodległości naszych sąsiadów nie leżała mi na sercu (wręcz przeciwnie). Po prostu w pewnym momencie przedawkowałam informacje wojenne i czułam, że muszę się od nich odciąć dla równowagi psychicznej. Kiedy wcieliłam swoje postanowienie w życie, równowaga powróciła. Małżonek nadal ogląda doniesienia z frontu i mnóstwo innych rzeczy, a ja się zdystansowałam. Czasem tylko podejrzę mu coś przez ramię – ot, choćby rosyjskie filmiki propagandowe, które produkowane są nieustannie. I które zadziwiają swoją topornością i grubym wyciosaniem – wiecie, patrzycie na coś takiego i głowę dalibyście sobie uciąć, że to jakiś kabaret nagrał. A to o smutnych świętach na Zachodzie bez prądu, a to o małym chłopczyku z dwoma tatusiami, któremu Mikołaj bliźniaczo podobny do Putina daje pod choinkę prawdziwe chłopięce zabawki, a nie jakiś gejropowy, dżenderowy szajs. Albo o ojcu, który ma bieda-pracę, nie może kupić córce nowego telefonu i zaciąga się do wojska – tak dla reperowania domowego budżetu, jak i dla własnej godności i pobudek patriotycznych (w końcowej scenie córka ma już nowego iPhone’’a – jak to pogodzić z nienawiścią do Zachodu – nie mam pojęcia). Jeśli są statystyki, które pokazują, że ta tępa propaganda działa (a pewnie trochę działa), to jest tam gorzej niż wydawać by się mogło. Ale w sumie po przeczytaniu „Jądra Dziwności” nie jest to żadna dziwność, że jednak działa.
Zastanawiam się, czy jak teraz wrzucę nasze menu z nadzieją, że przeczytacie, przyjdziecie i zakupicie sobie na lancz, to też będzie grubo ciosana propaganda😄? Mam nadzieję, że jednak nie – że odczytanie to po prostu jako to, czym jest – ofertę handlową.
A więc oferta handlowa jest następująca:
- włoska zupa minestrone
- gnocchi z gorgonzolą, suszonymi pomidorami i natką pietruszki
- tarta ze szpinakiem, fetą i orzechami włoskimi
- ciasto marchewkowe z kremem waniliowym i orzechami włoskimi.