Wczoraj – wyjątkowo przy czwartku, bo małżonek dziś wyjeżdża na weekend – zrobiliśmy sobie cotygodniowy „włoski styl życia”. On szukał czegoś do obejrzenia do kotleta i wynalazł, robiąc mi niespodziankę. Hmmm, nie było to trudne do odgadnięcia – jest Dexter, jest Richard Jenkins jadący karawanem – oczywista jest, ż nie może to być nic innego, jak tylko nieliźnięty przez nas nigdy „Sześć stóp pod ziemią”. Jakoś tak się złożyło, że nigdyśmy go nie widzieli. Włączyliśmy więc pierwszy odcinek, nawet nam się podobał i chyba będziemy kontynuować. Ale śmialiśmy się też, że coś koło ćwierć wieku minęło od premiery, a gdyby serial teraz zadebiutował, na forach w komentarzach zaroiłoby się od krytycznych uwag na temat wiadomo jakiej propagandy. I doszliśmy do wniosku, że za rozwój tego krytycznego komentatorskiego trendu ubogoumysłowego odpowiedzialne są media społecznościowe. No ale to znak czasów. A ten, kto w ogóle się forami internetowymi nie interesuje, ten sobie po prostu w błogości ogląda co tam lubi, nienękany przez czyjeś krytykanctwo i obskuranctwo. I to jest w rezultacie lepsze, bo jest wolny od zarazy umysłowej.
A zostawiając dygresję – zobaczymy jak się “Sześć stop…” rozwinie.
Tymczasem my już jesteśmy wystarczająco rozwinięci na dzień dzisiejszy, bo menu jest gotowe.
A to dla QS przygotowaliśmy:
- Dahl – kokosowa zupa z soczewicy i pomidorów
- makaron fusili z pesto z bazylii, serem grana padano i świeżymi pomidorami
- pięć porcji tajskiej wołowiny massaman
- tarta porowa z blanszowaną i migdałami i serem pleśniowym Lazur.