Na liście 500 największych przebojów według magazynu The Rolling Stone można spędzić trochę czasu. Po piewrwsze – z ciekawości, jakie to piosenki i w jakiej kolejności są tam od końca do początku. Po drugie – przy każdym kawałku jest krótka notka historyczna – naświetlające kontekst utworu, czy miejsce, w którym znajdował się akurat dany wokalista w swoim życiu i karierze. I to jest kopalnia mikrowiedzy. Na przykład – piosenka Donny Summer „I feel love”. Niby nic, niby klasyk disco. No ale jest jednak wysoko nie bez powodu. Kiedy jej współtwórca – producent muzyczny Giorgio Moroder – zaprezentował ją Donnie, ta nie była pod wrażeniem i nawet spytała: „What the hell is this, Giorgio?”. Nagrała ją, traktując jako muzyczny żart. Tymczasem nowoczesne brzmienie utworu utorowało drogę do synth-popu, europejskiego disco i zapowiadało nadejście muzyki elektronicznej.
Jeśli to Was nie przekonuje to dodam jeszcze, że kiedy Brain Eno po raz pierwszy usłyszał „I feel love”, powiedział do Dawida Bowie: „I’ve heard the sound of the future”.
O znaczeniu kultury disco było sporo w ostatniej biografii Madonny – nie była to taka sobie znowu głupotka, ale konkretny nurt buntu na tamte czasy. Chętnie bym sobie o historii disco poczytała – muszę przeprowadzić reaserch, czy w ogóle taka pozycja jest na polskim rynku wydawniczym.
Zapoznawszy Was ze skondensowaną historią jednej piosenki mogę z czystym sumieniem zapoznać Was ze skondensowaną w podpunktach historią jednego lanczu:
- krem z cukinii z grillowanymi pestkami słonecznika
- cannelloni nadziewane szpinakiem, ricottą i mozzarellą fior di latte, zapiekane w sosie rosè z pomidorów z dodatkiem śmietanki, bazylii i oliwy extra vergine
- tarta z pieczoną dynią, suszonymi pomidorami i kozim twarożkiem.