Byłam ostatnio kilka razy na Żabińcu. Mieszkaliśmy z małżonkiem na tym osiedlu przez rok – stamtąd przeprowadziliśmy się już na ostateczny adres, czyli na Stare Podgórze. Mieszkanie, które wynajmowaliśmy było pomalowane na straszliwy zielony kolor, ciemne, a balkon wychodził na myjnię samochodową. Właściciele przychodzili po czynsz raz w miesiącu, tak jakby nie można było zrobić im przelewu. Pani zdarzało się przyjść o siódmej rano – budziła mnie dzwonkiem do drzwi i zamiast zainkasować czynsz, oddalić się i dać mi pospać, zaczynała mi opowiadać jakieś drętwe i nudne historyjki z własnego życia, tak jakby mnie to cokolwiek obchodziło. Żabiniec nie podobał nam się już wtedy (jego obecni mieszkańcy, którzy to czytają, niech nie biorą tego do siebie). Ale teraz jest jeszcze brzydszy. Zabudowa zagęszczona do granic, brzydkie ogrodzone bloki, brak zieleni. To taki mikro-Ruczaj i przestroga, jak nie budować osiedli mieszkaniowych. Jezdnie i chodniki wyłożone różową kostką Bauma. To osiedle z wielkiej płyty, które graniczy z Żabińcem od zachodu wygląda przy nim jak oaza luksusu – mnóstwo zieleni, normalne odstępy między budynkami. Można odetchnąć.
Ale i tak lubię tam jeździć, bo to stara trasa z Rynku – przed Żabińcem mieszkaliśmy trzy lata naprzeciwko kościoła na Dobrego Pasterza, więc każde wyjście, czy wyjazd rowerem na miasto to była podróż Al. 29 listopada i Warszawską. Jak się jedzie pociągiem na północ, widać blok, w którym mieszkaliśmy – z roku na rok coraz bardziej szary i podupadły – widać, że zbudowany był po taniości. Sentyment do Czerwonego Prądnika pozostał, do Żabińca niekoniecznie.
Ale duża sympatię mam i do Grzegorzek – tu przecież zakotwiczyliśmy z Nowym Bufetem.
A w Nowym Bufecie dziś takie propozycje:
- krem z groszku z jogurtem
- zupa z kapusty z pesto, pomidorami, ryżem i grana padano
- gnocchi z ragu bolońskim z wołowiny i warzyw z natką pietruszki i grana padano
- quesadilla – CZTERY PORCJE
- tarta szparagowa z pomidorkami i serem dobbiaco.