Kilka dni temu oglądałam komedie romantyczną. Do obejrzenia skusiły mnie nazwiska dwójki aktorów, grających główne role. Oboje tak do końca nie pasują mi do tego gatunku, poza tym nie miałam świadomości, że taka konfiguracja aktorska kiedyś zaistniała. To Minnie Driver i David Duchowny. A film „Wróć do mnie” nakręcono w 2000 roku – a więc stuknęło mu ćwierćwiecze.
Komedia owa ma szkielet fabularny według wzorca z Sevres:
- on i ona poznają się i od razu między nimi iskrzy
- zaczynają się spotykać, ich związek kwitnie
- na skutek różnego rodzaju okoliczności następuje zerwanie – zwykle jest to nieporozumienie lub intryga
- podczas rozstania widzimy smętnych protagonistów, którzy za sobą tęsknią, co okraszone jest romantyczną, pościelową piosenką
- nieporozumienie się wyjaśnia
- żyli długo i szczęśliwie.
Tutaj jest podobnie, choć zawiązanie akcji jest dość nietypowe – scenarzyści rzeczywiście przykombinowali. Ale potem wszystko jak trzeba. Wartością dodaną jest drugi plan – zgrają czterech dziadków – Włosi, Polak i chyba Szkot (oczywiście z pochodzenia, bo wszyscy mieszkają w Chicago). Otóż dziadki stanowią niezwykle wesołą zgraję i człowiek (w tym przypadku ja) aż wyrywa się, żeby pograć z nimi w kręgle, powymieniać najlepszych aktorów i wokalistów, oraz zgryźliwie pożartować. Przyznaję, że geriatryczna banda skradła moje serce.
Młody Duchovny jest przystojny i uroczy, a Minnie Driver piękna. W swojej kategorii wagowej, czyli krzepieniu serc, sprawdza się znakomicie.
Mam nadzieję, że i o nas można tak powiedzieć 🤩
Przechodzę do menu: - krem z cukinii
- harira – jakieś SIEDEM PORCJI
- curry z pieczonego bakłażana i kurczaka, z masłem orzechowym, ryżem basmati i kolendrą
- tarta szparagowa z pestkami dyni i serem dobbiaco.