Pan Andrzej ńie kłamał z tym voucherem na godzinę pingponga. Wczoraj nas odwiedził i wręczył kupon na swoje nazwisko, do wykorzystania do końca roku. Udzielił nam także kilku cennych wskazówek, jako zawodnik ze znacznie większym dorobkiem stołowym. Bardzo nas tym ucieszył. A że przychodzi do nas praktycznie od początku, to jesteśmy dość zaznajomieni. Wczoraj się jednak okazało, że mamy więcej wspólnego niż mogłoby się wydawać. Spytałam go mianowicie o rocznik, bo podejrzewałam już od dawna, że możemy współdzielić vintage 1978. Moje przeczucie się nie myliło. A to nie wszystko – w rozmowie wy ikło bowiem, że mieszkał na miasteczku AGH. Nadstawiłam ucha i mówię, że ja też. Że mieszkałam w DS 16. A u nas i w DS15 mieszkali studenci prawa. No i oczywiście mieszkał i tu i tu. Nie pamiętam go kompletnie z tamtych czasów, ale doszliśmy do tego, że wiele razy musiałam go widzieć. Ponieważ w miejscu gdzie stoi basen było wtedy boisko, na którym chłopaki haratali w wiadomo co. A najbardziej charakterystyczną osobą na boisku był Krzysiek M. – prosty jak struna, chudy jak szparag, z włosami do tyłka – nie sposób go pomyśleć z kimkolwiek innym. Był on wówczas chłopakiem mojej sąsiadki ze składu. „Tak, tak, oczywiście, że znam!”.
Nie trzeba tysięczny raz udowadniać, że Kraków to małe miasto, ale historia odkryła się wczoraj sama. Że tak naprawdę pan Andrzej jest ziomem z akademika. Chociaż przyznaję, że studenci prawa byli totalnie poza moją orbitą – ja należałam do satelit kręcących się wokół etnologów/etnolożek oraz studentów religioznawstwa i socjologii płci obojga. Czyli na baaardzo dalekim biegunie. Nasze nocne dyskusje pewnie wyglądały inaczej, niż przyszłych prawników.
Voucher zamierzamy wykorzystać, panu Andrzejowi dziękujemy, a Wam mamy do zaproponowania taki oto lancz:
- krem z pomidorów i papryki
- quesadilla – grillowana tortilla z serem, szynką, cukinią, kukurydzą, sosem z wędzoną papryką chipotle, plus sałata z winegretem
- tarta z pieczoną dynią hokkaido, fetą i suszonymi pomidorami.