17 października 2016

  Czytałam sobie wywiad z Bartoszem Waglewskim. Wywiad jak wywiad – generalnie wolę jak pytają dziennikarzy, filozofów, profesorów ekonomii czy Pilchów. Jest ciekawiej, pytania i odpowiedzi bardziej frapujące i człowiek może poszerzyć odrobinę swoje horyzonty. Bartosz był dwa tygodnie na wsi, gdzie nie miał zasięgu. Po początkowych objawach podobnych do odstawienia narkotyków odkrył, że istnieje wspaniałe życie bez ajfona, można zadawać sobie fundamentalne pytania. Booooooooooring. Dodatkowo dla mnie – posiadaczki prekambryjskiej Nokii do dzwonienia i esemesowania – problem, z którym się kompletnie nie utożsamiam. I wielu normalnych użytkowników różnych mądrych telefonów takoż. Przecież kumaty użytkownik wie, że jest panem swego czasu i tylko od niego zależy, czy telefon jest włączony, a aplikacje na okragło przeglądane.
Ja to nawet mam w domu w spadku po osiemnastolatce jakiegoś smarciaka, ale nie chcę się pozbawiać starowinki, bo tydzień jej bateria trzyma. (A może to ja się mylę i smerfony zawładnęły światem?)
A tak a propos Waglewskich, to w audycjach w Trójce, które prowadzi stary z młodym, jak na dłoni ujawnia się złośliwość i lekka zgredkowatość Wojciecha. Często tego biednego syna gasi i wbija mu szpilki – aż mi jest Bartosza czasem żal.
Telefony, sensy życia, a tu jeść trzeba.
Co dziś można?
Krem z pieczonej cebuli na białym winie z tymiankiem i grzankami.
Curry wegetarianaskie z kalafiorem, dynią, batatami, ziemniakami i klikoma pomniejszymi. Do tego świeża kolendra, jogurt i ryż basmati.
W tarcie jest uwieczniona na fotografi dynia makaronowa, owczy ser, świeża szałwia i pestki dyni.
A na słodko jest tarta z kremem czekoladowym i konfiturą z pomarańczy wraz ze skórką.