18 września 2018

  
Jak dobrze się przyjrzycie, to ujrzycie (kiedyś już tak było) coś w rodzaju znaku wodnego na załączonej fotografii. Ów znak widnieje w prawym dolnym rogu i zawiera blade odbicie mojej fizjognomii. Facjaty. Potocznie mówiąc twarzy. Jest na tyle blady że chyba nie można zrobić z tego mema, co byłoby doprawieniem mi gęby. Mogłoby być nawet zamienieniem tej gombrowiczowskiej gęby w równie gombrowiczowską pupę. No ale jeśli słowo „pupa” widnieje obok słowa „gombrowiczowska” to jest w jakiś sposób złagodzone, ugrzecznione – upupione nawet. Dlatego nie odczuwam dyskomfortu bliskiej obecności „pupy” obok swojej „twarzy”. Odczuwam coś na kształt nobilitacji.
Znobilitowana tym niespodziewanym codziennym odkryciem gładko przepływam do wszystkich tych rzeczy, które dziś możecie u nas skonsumować. Oto one:
– harira – marokańska zupa z soczewicy i ciecierzycy, wzbogacona aromatycznymi przyprawami, sokiem z limonki, natką pietruszki i świeżą kolendrą
– makaron penne z grillowaną cukinią w sosie śmietanowo-winnym zielonym pieprzem i serem pecorino romano
– tarta porowa z gorgonzolą, wędzonym dojrzewajacym speckiem i tymiankiem
– czekoladowe brownie z sosem karmelowym.