Jest nam trochę smutno, bo po szesnastu latach wiernej służby, żegnamy naszą pralkę. Służyła nam dobrze i wiernie, była z nami w sumie w trzech mieszkaniach, by osiąść na stałe w Podgórzu i tam się z godnością starzeć. Pralka nie zepsuła się nagle – podlegała procesowi starzenia w sposób podobny do człowieka. Długo działała sprawnie, a potem, po kolei, różne rzeczy zaczęły szwankować – nie na tyle jednak, abyśmy się jej na szybko pozbywali. Mniej więcej od roku działa tylko na jednym trybie – pełne pranie, 30 stopni. Program był jeden, ale i on czasem się zacinał – po uruchomieniu pokazywał się „koniec prania”. Wtedy, trzymając się analogii ludzkiej, trzeba było zastosować rozrusznik. W charakterze rozrusznika występowała pięść ukochanego – moja była zbyt słaba. Pięścią – rozrusznikiem trzeba było uderzyć w programator. I zwykle to działało, a kiedy nie pomagało, wtedy zdejmowaliśmy górną płytę i odłączaliśmy i przyłączaliśmy kabelki. No ale było coraz słabiej – pralka gasła w oczach, a wczorajsze dwugodzinne pranie mieliła aż cztery godziny. Z bólem, ale jednak postanowiliśmy zamówić wczoraj jej następczynię. Panowie przyniosą nówkę sztukę we środę i zabiorą naszą starowinkę. Z jednej strony cieszę się na możliwość dostosowania programu do ilości i rodzaju pranych rzeczy, ale smuteczek mnie trochę ogarnia – nie lubię rozstawać się ze starymi sprzętami. Mam nadzieję, że jeszcze coś z niej będzie – choćby i blacha na złom.
Walnąwszy epitafium dla pralki, mogę już przejść do naszego dzisiejszego menu. Dziś wielu z Was się ucieszy i zamacha wesoło uszami. Dlaczego? Odpowiedź poniżej, wśród naszych propozycji:
– minestrone – włoska zupa warzywna
– quesadillas – grillowana tortilla z serem, szynką, cukinią, kukurydzą i sosem jogurtowo-majonezowym z wędzoną papryką, do tego roszponka z winegretem
– tarta z młodymi marchewkami, pecorino romano i suszonymi pomidorami
– – tarta z kremem czekoladowym i konfiturą porzeczkową.