W sobotni wieczór postanowiłam nieśmiało dać szansę mini serialowi „Biały Lotos”, o którym czytałam w kilku miejscach, że stał się niespodziewanym objawieniem końca wakacji. Zaczęliśmy oglądać i cóż – żadna z entuzjastycznych opinii nie była dla mnie na wyrost. Rzecz jest perfekcyjnie zrealizowana, świetne zdjęcia i muzyka wspierają wspaniałą obsadę. Podstarzała alkoholiczka z prochami matki i kierownik hotelu – Armand, są perełkami i wyżynami tego, co aktor może wycisnąć z roli. Dawno nie widziałam, żeby ktoś tak wspaniale zagrał postać. Kiedy Armand łyka prochy, robi się frywolny i podrywa a to pracownika, a to jednego z gości – robi to tak wspaniale, że mimo że to postać geja, a do tego pięćdziesięciolatek z wąsem, to aż chcę żeby i mnie uwiódł. A tyrada matki nowożenca na temat tego, jak złe i szkodliwe jest zajmowanie się pracą to coś, co zapamiętam na długo. Coś co sprawia, że rozumiesz Armanda za jego nienawiść do klasy próżniaczej. Coś fantastycznie napisanego i zagranego zarazem.
Jest to gorzka satyra społeczna, podlana sosem czarnego humoru, oferująca przy okazji możliwość podpatrzenia, jak wyglądają luksusowe wakacje. Zaczynasz oglądać i kiedy zdajesz sobie sprawę, że masz do czynienia z czymś tak dobrym, nie jesteś w stanie ani na chwilę oderwać się od ekranu, a każde wyjście do łazienki, czy do kuchni po jabłko to obowiązkowa pauza – nie chcesz uronić ani jednej sceny.
Małżonek zaciekawił się, ile kosztują najdroższe wakacje na Hawajach i znalazł ofertę stu pięćdziesięciu tysięcy za noc. Następna w kolejce była ta za dwadzieścia tysięcy dolarów. Tak że tego.
Od rana rozmawialiśmy z małżonkiem o tematach, które „Biały Lotos” porusza. Bardzo Was zachęcam do obejrzenia. Oraz do wizyty u nas, bo przygotowaliśmy taki oto zestaw:
- krem kalafiorowy z pestkami słonecznika
- chili con carne z wołowiny, z fasolą, papryką, kolendrą i kwaśną śmietaną, podawane z grillowaną tortillą
- tarta z burakami, fetą, octem balsamicznym i pestkami dyni
- sernik nowojorski z musem malinowym.