W weekend sięgnęliśmy do serialowego lamusika, do roku 2018 – a cztery lata w świecie seriali to prawie wieczność. Obejrzeliśmy sobie „Homecoming” – serial, który przejdzie do historii z tego powodu, ze to pierwsza wizyta w świecie srebrnego ekranu Julii Roberts. Co ciekawe – dwa dni wcześniej obejrzałam sobie trochę gniotowate, acz niepozbawiony pewnego uroku thriller z Julią z lat dziewięćdziesiątych – „Sleeping with The Enemy”. Film średni, ale Julia Roberts przepiękna i nawet przekonująca. Trzeba przyznać po latach, że nie dziwi zachłyśnięcie się Hollywoodu jej urokiem, bo naprawdę miała to coś. A po obejrzeniu „Homecoming” stwierdzam, że ciągle to ma, mimo lat na karku – błysk w dużych oczach pozostaje ten sam.
Żeby nie zdradzać fabuły tym, którzy serialu ńie widzieli powiem tylko, że jest to dzieło świetnie sfilmowane, bardzo dobrze zagrane i uważam, że to trochę hołd dla Alfred Hitchcocka – niektóre sceny są wręcz hitchcockowskie jeden do jednego. Ten starej dobrej daty suspens udało się twórcom świetnie zbudować, co jest o tyle niesamowite, że pomysł serialu powstał na bazie podcastu, a stworzyli go właśnie owi podcasterzy. Twórcą jest pan od Mr. Robot, ale trudno mi się do tego odnieść, bo akurat tego serialu nie widziałam. Czuję, że seans nastąpi niedługo.
Jeśli pragniecie dobrej historii, trzymającej w napięciu od pierwszych minut, oraz świetnego filmowego rzemiosła, zachęcam do obejrzenia pierwszego sezonu „Homecoming”. Jest i drugi, z główną rolą Janelle Monáe, którego również jestem ciekawa i który zdaje się być zupełnie inną historią. Przekonam się niedługo.
Niedługo, a właściwie to dziś, przekonacie się, co tam u nas słychać w lanczach. Już informuję zainteresowanych:
- krem z buraków z jogurtem
- chili con pavo z indykiem, kukurydzą, czarna fasolą, cukinią i ryżem
- tarta z pieczarkami duszonymi w białym winie, serem pecorino romano, orzechami laskowymi i pestkami słonecznika
- tarta czekoladowo-kajmakowa.