W poprzednią sobotę eksplorowaliśmy na rowerach po raz pierwszy Bronowice. Ale nie Bronowice w pojęciu ogólnym, ale te w
właściwe – wyspiańsko – rydlowskie. Tę część dzielnicy między Balicką, Armii Krajowej a Mydlnikami. Dzielnicę, która wygląda jak podkrakowska miasteczko-wioska, z wąwozem, lasami i wzgórzami. Która ze względu na skomunikowanie z resztą miasta (niedaleki tramwaj, autobusy i pociąg) bije lokalizacyjnie na głowę Wolę Justowską. Nie wiem jak to się stało, ale jakoś nigdy tam nie dotarliśmy, a przecież od wielu lat eksplorujemy Kraków rowerowo. Nigdy nie wpadło mi do głowy, żeby tam pojechać. No ale dzięki temu było jeszcze coś do odkrycia w naszym szacownym mieście, a nic mnie tak nie cieszy jak eksplorowanie nowych terenów w obrębie miejskiej aglomeracji. A Bronowice są takim miejscem – cały czas jesteśmy w bezpiecznej odległości od domu – maksymalnie godzinkę rowerem, a jednocześnie czujemy, jakbyśmy wyjechali gdzieś daleko. Ja to uwielbiam.
Na Bronowice chciałam pojechać, bo zobaczyłam zdjęcie świeżo oddanego do użytku budynku tamtejszej podstawówki i zapragnęłam ją zobaczyć z bliska, bo na zdjęciu projekt wyglądał odjazdowo – mógłby grać szkołę w jednym z odcinków „Czarnego Lustra”. No ale jak już tam pojechaliśmy, to nie chciało nam się jechać na azymut – eksplorowaliśmy sobie na czuja, zastanawiając się, dokąd nas zawiedzie ta wybrana ulica. Do szkoły nie dotarliśmy, ale to akurat dobra wiadomość – zaznajomieni już brązowo z topografią dzielnicy będziemy mogli dojechać do niej następnym razem, bez patrzenia w mapę. I być może będzie to już w nadchodzącą sobotę.
Ale do sobotniego poranka jeszcze doba – skupmy się na piątku i jego możliwościach. A ilu nas możliwości piątkowe kształtują się następująco:
- krem z cukinii
- zupa z kapusty z pesto, pomidorami, ryżem arborio i serem grana padano
- gnocchi z sosem z gorgonzoli, suszonymi pomidorami i natką pietruszki
- tarta porowa z fetą i orzechami włoskimi
- sernik nowojorski z musem truskawkowym.