Otóż – od kilku dni, kiedy udaję się ulicą Grzegórzecką w stronę Ronda Grzegorzeckiego, na horyzoncie coraz bardziej widać łunę. Jako że jest to kierunek huciany, sandomierski – generalnie rzecz biorąc mocno wschodni – owa łuna to jutrzenka. To światło, to życie, to nowa nadzieja. Przyznaję, że jakoś się zaczyna lżej robić na sercu, kiedy człowiek sobie uświadamia, że okres wielkiej smuty się powoli kończy. A przekładając na historyczne oznacza to, że Iwan Groźny nie żyje, a my chcemy bardzo owa wielkosmutową rzeczywistość przyspieszyć i już byśmy podrzucili im na tron jakiegoś wiosennego Dymitra Samozwańca. Ale nie podrzucamy, bo historia uczy, że to nic zmieni. Wielka smuta musi zakończyć się sama, prawem natury, a my sobie będziemy to obserwować i czekać na pierwsze oznaki wiosny.
Dłuższą chwilę poczekamy, nie ma co się łudzić. A tymczasem jest piątek, więc jest mała cotygodniowa radość z nadchodzącego weekendu. Wraz z tą radością jest i lancz dla Was – dziś podwójny:
- krem porowo – ziemniaczany na białym winie z tymiankiem
- krem dyniowy z mleczkiem kokosowym, imbirem i limonką
- wegański tażin z batatami, cicecierzycą, bakłażanem, cukinią, podawany z bulgurem, kolendrą i prażonymi nerkowcami
- butter chicken z ryżem basmati i kolendrą – około 10 porcji
- tarta z pieczarkami, mozzarellą fior di latte i pikantnym salami z Kalabrii
- tarta czekoladowo-kajmakowa.