Piosenką przewodnią serialu „Bad Sisters” na Apple+ jest „Who by fire” Leonarda Cohena w wykonaniu P. J. Harvey. Wykonanie jest świetne, piosenka również. Zainteresowałam się nią bliżej i znalazłam cały tekst oraz jego tłumaczenie. I tak jak w oryginale tekst jest prosty i świetny – kogo, gdzie, w jakich okolicznościach spotka koniec, to te polskie tłumaczenia mi się nie podobają. Są takie, jakby tu powiedzieć – niepotrzebnie poetyckie. Zamiast „fire” są „płomienie”, „pożoga”, inne słowa też są za bardzo spoetyzowane i ten prosty sens już tak nie brzmi. Wiem, że polski język jest trudny, bardziej złożony i generalnie nie brzmi tak jak angielski. I jest trudno napisać dobry polski tekst piosenki, który byłby skondensowany znaczeniowo i prosty w formie. I pomyślałam wtedy o Lady Pank. Tak, tak – stary dobry Lady Pank, który muzycznie pełnymi garściami czerpał ze stylu The Police – to jest prawda. Ale i tak miały swoje brzmienie i bardzo charakterystyczne riffy. Ale teksty – one są znakomite i o takie właśnie teksty mi chodzi, kiedy piszę o kondensacji i prostocie. Dla mnie jest trochę tak, że te największe przeboje brzmią tak, jakby były napisane po angielsku. „Kryzysowa narzeczona”, „Tańcz głupia, tańcz”, „Mniej niż zero Słyszysz i od razu widzisz te scenki, sytuacje, tych ludzi. Nigdy nie był to mój top – przyznaję, ale teraz jak się zastanawiam to doceniam. A żebyście nie myśleli, że to takie grzeczne dziadki to przypomnę, że w 1985 roku Jan Borysewicz podczas koncertu z okazji Dnia Dziecka pokazał że sceny dzieciom trochę za dużo swojej anatomii – przez co zespół na rok musiał zawiesić działalność.
Anatomia anatomią, ale nie zapominajmy o fizjologii i choćby o takim pospolitym głodzie. Głód można u nas w prosty sposób zaspokoić, a dziś mamy do zaproponowania:
- florencka zupa z fasoli z jarmużem
- sześć porcji kremu selerowego z orzechami włoskimi
- makaron fusili z pesto, grana padano i pomidorami
- tarta szparagowa z migdałami i serem dobbiaco.