11 grudnia 2019

  
Kiedy wczoraj – jak prawie codziennie – Architekci złożyli zamówienie na jedzenie przez Pana Błażeja, chciałam je potwierdzić. Weszłam więc w messengera, żeby zostawić tam jakiegoś kciuka w górze. Okazało się jednak, że już zdążyłam Panu Błażejowi odpowiedzieć. Mało tego – odpowiedzieć po angielsku, zdaniem złożonym, w którym prawdziwa ja, a nie mój awatar, zrobiłabym ze trzy małe błędy. Perfekcyjne zdanie brzmiało:
„Hi, thanks for contacting us. We’ve received your message and appreciate you reaching out.”
Rozumiem, że cukierbergoidy mogą sobie tu robić wszystko, ale dlaczego algorytm odpowiada za mnie po angielsku na polskie pytania? Trzeba znowu z westchnieniem i wyższością stwierdzić – ale gupi ten algorytm! I póki co spać spokojnie, chociaż jak czasami widzę te roboty, które robi instytut badawczy Boston Dynamics – tych ludzi z plecakami bez twarzy, albo mechaniczne psy rodem z „Black Mirror”, to prawdziwe ciarki strachu przebiegają mi po kręgosłupie. A tak – mogę się pośmiać, kiedy algorytm próbuje odmieniać polskie nazwisko i strofuje mnie, żebym odpisała pani „Żabiej”, a pani nosi nazwisko „Żaba”. Pani Żabia kojarzy mi się raczej z tym wstrętnym Panem Ropuchem, za którego miała wydać się wbrew swej woli Calineczka. Niech więc trwa ta algorytmia niemota, ja sobie dziś wyłączyłam ten durny komentarz i rada jestem ze swojego człowieczeństwa.
Moje i małżonka człowieczeństwa, pospołu, przygotowały dla Was taki oto lancz:
– krem z buraków z jogurtem
– gnocchi z pesto, pomidorami i serem grana padano
– tażin z kurczakiem, suszonymi morelami, nerkowcami i kolendrą
– tarta z grillowaną cukinią, serem lazur i mozzarella
– sbriciolata z ricottą i malinami.