Mój kurs hiszpańskiego zakończył się w tę środę. Zakończył się egzaminem, który zdali chyba wszyscy – jedyne, co przyniosło mi duże trudności to słuchanie hiszpańskojęzycznych nagrań i odpowiadanie na pytania. Otóż – z puszczanych przez Mireię tekstów nie zrozumiałam prawie nic. Jakby oni w tych nagraniach mówili wolno i wyraźnie, to byłoby znacznie lepiej, wszyscy jednak mówią szybko, sklejają ze sobą wyrazy, a w tle zwykle są jakieś dźwięki ulicy. No ale to już należy do przeszłości. Ukończenie kursu przyniosło mi radość i sporą ulgę – muszę przyznać, że te dwa miesiące były naprawdę ciężkie i miałam bardzo mało czasu dla siebie. Uświadomiwszy sobie we środę wieczorem, że oto, przynajmniej na jakiś czas, otwiera się przede mną wizja wolnych, niczym nieskrępowanych popołudniów, aż uczciłam to toastem. Toast wznieśliśmy sycylijskim, wzmacnianym winem migdałowym, które dostaliśmy na pożegnanie od naszego stałego klienta, który nie pracuje już w pobliżu i w związku z tym wpada teraz sporadycznie. Wzruszył nas jego gest, a wino smakuje tym bardziej, bo podarowane z dużą ilością serca.
Wczoraj okazało się, że „dużo rubenów”, którą to ilością przechwalałam się we wczorajszym wpisie, to pojęcie względne. Względne na tyle, że już po czternastej z owego „dużo” zostało owalne zero. Szkoda, bo odwiedziła nas jedna z absolwentek KSSiP, która szkołę opuściła już dobrych kilka lat temu, ale zawsze kiedy jest w Krakowie, wraca do nas coś przekąsić. Mamy nadzieje, że następnym razem będzie miała więcej szczęścia.
Dziś tez niby jest dużo rubenów, ale to okaże się na koniec dnia. Mamy też pełny lancz, całkiem udatny, a wszystkie propozycje wyglądają następująco:
- krem z soczewicy i marchewki z kminkiem i kolendrą
- wegański tagine z batatami, bakłażanem, cukinią, ciecierzycą, suszonymi morelami, świeża kolendrą i nerkowcami, podawany z bulgurem
- tarta z pieczoną dynią, karczochami, fetą i pestkami dyni
- ciasto drożdżowe z węgierkami, kruszonką i orzechami włoskimi.